Realisme?
Mijn hoofd is leeg ook al zong ik mooie woorden.
Mijn hart is koud alsof de wereld erin leeft.
Is dit de kunstzin om vele leegden te bevatten.
Het doelloze te voelen waarop de aarde beeft.
De wereld vol van verlakkerij, holle woorden en loze beloften.
Waarin de mens slechts hoort tot de grote brei.
De kromme verhoudingen van groot en klein, zinvol of zinloos.
En de nerveuze mens die zich afvraagt, “Waar hoor ik bij?”
Mijn God hoe kan de wereld zo verdeelt zijn?
Zo ongrijpbaar ver of zo beangstigend dichtbij?
Mijn God hoe kan de mens U zo negeren en zich overgeven aan lust en slavernij?
Mijn hoofd is doof alsof het gevoel is uitgedreven.
Het frisse leven lijkt een ver weg, sprookje te zijn.
De eenzaamheid scheurt de mensengeest in tweeën.
Men zoekt bizarre wegen om te kicken op de pijn.
Ik klap totaal dicht omdat de angst mij overspoelen wil.
De snelheid der duisternis grijpt me aan en maakt me stil.
Mijn God help ons zodat we door de stormen komen.
Dat de overwinning in Jezus naam triomfeert.
Maak dat we breken met afgoderij in deze wereld.
En alleen Uw weg in de scholen wordt geleerd.
Toen ik deze tekst schreef was ik in een sombere stemming en ging ik, overigens zonder dat ik het besefte, net zoals David in een soort van klaagzang te keer. Eigenlijk is dat volkomen onterecht, God heeft mijn omgeving, destijds, en ook de wereld niet verziekt! Ikzelf en de zondige mens heeft zich laten misleiden tot de zonde. Hoe gemakkelijk tuinen wij er soms dagelijks in! Maar zelfs, en ook dat zie je in deze tekst, dan wijzen we nog naar de ander, want die heeft er helemaal een troep van gemaakt! O,o,o,o gij en ik dwaze mens, hou eens op om op de plek van de rechter te staan! Laten we God regeren in ons leven of doen we dat liever zelf? De keuze is aan mij en jou.