Lente in mijn geest 2
Het is lente in mijn geest ik strek mijn handen uit naar God.
En ik dans door de wolken, wat een eindeloos genot!
Ik hoor de vogels hun mooiste liederen zingen.
Ja heus er gebeuren hier ontzettend fijne dingen!
En ik dans door de paden van een geweldig kleurrijk bos.
Niemand houd me nog tegen, dit maakt blijdschap in mij los!
Uw zonlicht geeft een goudglans op de bomen!
Het is te gek Heer, zelfs nog mooier dan in mijn dromen!
En ik dans door de straten van een grote grauwe stad.
Al het grijze wordt kleurrijk, alles veranderd op mijn pad!
Ik roep, “Lieve mensen vergeet nou even alle nutteloze dingen.
Kom tot leven, en hoor de vogels zingen!
Verbaast keek ik op omdat ik in de wereld van de abstracte dichtkunst de beeldspraak haast niet gebruikte omdat de wereld al genoeg vaagheden kent. Dansen door de wolken leek mij niet echt passend in een tekst. En toch is het zover gekomen. Hoe kan dat? Ik schreef deze tekst als een voorloper op veel meer van zulke teksten en ik had er in het begin strijd om. Maar langzamerhand begon ik de beeldspraak door te krijgen. Het dansen door de wolken en daarvan intens genieten geeft weer dat ik mag zijn waar God is en mijzelf mag koesteren in Zijn zonlicht. Dat helemaal los van de wereld zijn kan je niet in gewone woorden meer vertolken maar wel in een gelijkenis. Dat is wat er hier gebeurd..