De schimmen van de ziel.

Zitten in mijn grote kastelen, dromend op mijn eenzame troon. Gewent met het eeuwige vervelen. Deze wereld lijkt me jarenlang gewoon. Het leven is een zwerftocht door de bergen. Geen plek is het zelfde en stabiel. Van de ene hoek zoekend naar de andere. Dit is het leven van een onrustige ziel.

Want dit is het leven dat ik heb, dit is mijn wereld vol schimmen. Dit is mijn val in de diepte, om vervolgens naar boven te klimmen.

Moe van het strijden gestreden, komt er een einde aan mijn klim. En het is hier niet beter dan beneden alsof de top zakt de diepte weer in. Ik vraag me af, “Wat heb ik gewonnen? Als de top even diep is als het dal. Waar ben ik nou werkelijk aan begonnen. Is dit het eindeloze strijden der ziel.

Want dit is het leven dat ik zat ben. Dit is het waanbeeld wat lijkt op de vrijheid maar in werkelijkheid zak je de diepte in. In een wereld zonder eind of begin.

Ik heb voor de vrijheid gestreden. Ik bracht je bij de Vader in gebed. Ik heb aan het kruishout voor jou geleden de duivel in zijn hemdje gezet. Ik wil je bevrijden van jou kastelen. Jou kerkers scheuren kapot. Jou ketens heb ik verbroken. Ik ben de Levende God.

Want dit is Mijn Liefde voor de mensheid. Ik overwon alle krachten van de dood. Kom maar gouw bij mij in de vrijheid. Bij Mij vind je genezing en troost.