De golven. (Van verwarring)

Van de losse gedachten en de woorden die in de brei zijn vergaan is er niet een die de mens kan verstaan en toch hoor je ze. Van de vage dromen, beelden in mist zelfs de vroegere momenten uit je jeugd die je nog wist, ze gingen op in rook en toch zie je ze ook.

Wij mensen willen menselijkheid vasthouden, ons hechten aan dingen die we vertrouwden in de hoop dat ze nog leven ook al zijn ze lang begraven. Domme mens waar loop je achteraan te draven. Want aan alles komt een eind en staat de klok eens stil. Is het dan dat je alleen maar dode werken wil?

We lezen spreuken en zeggen, “ voor alles is een tijd” maar we bouwen onze kastelen op ijdelheid! We verzamelen zand voor onze zielenrust en raken van het leven uitgeblust. We spreken woorden om geluid te maken en slaan slechts klanken uit over pietluttige zaken.

Leven is niet redeneren dat je er bent en dat je door anderen wordt herkend! Leven is vertrouwen op God, die de schepper van Leven is! Spreken is niet te tonen hoe goed je bent en de bijbel kent. Spreken is stil zijn en Zijn wonderbare stem tot jou doen Spreken, dan gaan onze kettingen breken en komen we vrij.

Geen zinloosheid meer, maar Leven vanuit U Heer! Alles loslaten om los te komen en alles vrijlaten om vrij te komen. Het kan onder Uw vleugels Heer. Want er zijn geen rovers meer die alles stelen wat U zo waardevol in de mens geschapen heeft! De vrijgekochte mensengeest. Alleen door Uw bloed, Koning Yeshua, komt er orde en waarde in onze verwarde geesten op aarde!