Portret gemaakt door Marius van Dokkum.
Ontplooiing 1 (na jaren slavernij (op us 7)
’t Is Gods Geest die werkt in je hart, niet de pastoor of dominee
’t Is Gods liefde die leven opwekt, niet de goeroe of paragnost
’t Is Gods Zoon die de zonden op Zich nam en de wereld heeft verlost
Als jij midden in Zijn licht gaat staan, verdwijnen de ketens, laat alles je los
De bloemen bloeien van de liefde in de tuinen van je geest
Je hart wordt herboren door Gods warmte, een bestaan dat je niet vreest
Hij maakt jou droom tot werkelijkheid en Hij leeft in jou en mij
Spreek het uit vrienden, het is de hoogste tijd
We hebben te lang naar mensen opgezien
Te veel gekeken naar onze fouten bovendien
Het wordt tijd om onze benen te strekken en zelf op pad te gaan
Laat de tegensprekers verrekken, ze hebben geen poot om op te staan
Ga met me mee, toe blijf nou toch niet staan.
Wordt niet van steen, maar laat je zelf lekker gaan
Zie je de vogels en de bomen, de natuur was er altijd.
Ja hier mag je op adem komen, hier wordt jou geest bevrijdt…. Van de muffigheid
wie heeft gezegd dat je als gelovigen niet kritisch om je heen mag kijken? Als ik zeg dat de mens vooral mens is, met al zijn/haar soms vreemde gedragingen dan denk ik daarbij ook dat dit ook onder gelovigen voor komt. We zijn misschien wel allemaal gericht op wat de anderen zeggen, denken of doen. En juist dat moeten we afleren! Als wij willen ontplooien moeten we vooral niet kijken naar de ander, maar op God gericht blijven. Dat is soms lastig maar wie volhard overwint!