Het geloof waarin we opgevoed werden noemde ik destijds oud en vervallen, net zoals dit huis.

Net als veel mensen in ons degelijke Nederland, ben ik christelijk opgevoed—althans, zo werd het genoemd. In werkelijkheid bleef het vooral bij een aantal plichtmatige rituelen. Bijvoorbeeld, we gingen hooguit twee keer per jaar naar de kerk. Mijn christelijke opvoeding voelde echter hol en inhoudsloos. Voor mijn ouders was het ondenkbaar om niet naar de kerk te gaan, een overtuiging die zij zelf van huis uit hadden meegekregen. Vooral tijdens christelijke feestdagen zoals Pasen en Kerst moest je wel in de kerk verschijnen. Ik ging naar een christelijke school, waar we iedere maandagochtend een uur in de gymzaal doorbrachten voor een soort alternatieve kerkdienst. Maar eerlijk gezegd kwam de boodschap niet binnen; het voelde voor mij vooral als uiterlijke schijn zonder inhoudelijke betekenis.

Toen ik ongeveer tien jaar oud was, keerde mijn vader de kerk de rug toe. Dat betekende, zoals in veel gezinnen, dat het hele gezin niet meer ging. Mijn vader kwam uit een groot, gereformeerd gezin waar het overgrote deel nog wél trouw naar de kerk ging. Wanneer familieleden van zijn kant op bezoek kwamen, legde mijn vader daarom de Bijbel op tafel, en werd er vaak gepassioneerd gediscussieerd over verschillende dominees en kerkelijke kwesties. Op zulke momenten trokken wij als kinderen ons meestal terug; het leek een toneelstukje, want die zogenaamde christelijkheid van mijn vader was er alleen tijdens zulke gelegenheden. Voor de rest leefde hij op manieren die ver buiten de christelijke normen gingen. Naarmate ik ouder werd, begon ik me steeds meer tegen die schijnheiligheid te verzetten. Ik groeide op als een rebelse tiener en werd volledig gegrepen door de wereld van popmuziek.

De verbindingen en kettingen van een hol en leeg bestaan zijn door Jezus verbroken!

1978... Dat was het jaar waarin ik tot bekering kwam. Ik ging op zoek naar een christelijke gemeente, maar niet zomaar een religieuze club – daar heb ik nooit iets mee gehad. Wat ik zocht, was relatie. Relatie met God, want dat, daar ben ik van overtuigd, is wat Hij wil. En dat raakte mijn hart. Ik hoop dat het ook jouw hart mag raken.

Toch heb ik gezien hoe moeilijk het kan zijn. Ik zag talloze gemeenten wegzakken in religieuze gewoontes, terwijl wereldse vormen steeds meer hun intrede deden. Hoewel ik in de christelijke gemeenten veel heb geleerd en prachtige dingen heb meegemaakt, voelde ik dat er toch iets ontbrak. Dat gevoel zette me op een persoonlijke zoektocht – een kruistocht naar de realiteit. Het was in die periode dat ik de muziek van Bob Dylan ontdekte.

Bob Dylan, een man met een bewogen levenspad, kwam net als ik tot bekering kort na mijn eigen keuze voor Jezus. Hij omarmde zijn Joodse achtergrond en schaamde zich daar nooit voor. Zijn muziek, vooral de nummers die hij na zijn bekering schreef, raakte me diep. Ze waren puur, eerlijk en vol overtuiging. Zijn oprechtheid was voor mij onmiskenbaar. Helaas liet Bob Dylan het christelijke muziekgenre uiteindelijk achter zich, onder andere door druk van christelijke leiders die probeerden hem in een bepaalde richting te sturen. Dat was niets voor hem, en hij keerde terug naar meer reguliere muziek.

Maar wat betekende dit voor mij? Ik voelde me verbonden met hem. Zijn verhalen, zijn keuzes, zijn zoektocht – ik begreep hem volkomen.

Ik had de bijzondere eer om een zangdienst te mogen leiden in een messiaanse gemeente. 

In mijn hart groeide al langere tijd een diepe wens om meer verdieping te vinden in mijn geloof. Hoewel ik me ervan bewust was dat God liefde is, besefte ik ook dat Hij afgoderij en verdraaiingen van Zijn woord verafschuwt. Pas na jaren ontdekte ik dat ik zelf Joodse roots heb. Dit wilde ik graag verder onderzoeken, maar het leverde uiteindelijk niet veel concrete antwoorden op. Toch heb ik besloten dat mijn afkomst niet mijn prioriteit is—mijn relatie met Jezus staat op nummer één.
Na verloop van tijd, en nadat ik meerdere christelijke gemeenten achter me had gelaten, kwam ik in contact met een messiaanse gemeente. Messiaanse gemeenten bestaan uit mensen die een diepe liefde hebben voor Israël. Het zijn mensen die Israël zien als Gods uitverkoren volk en die de Thora moeiteloos naast het Nieuwe Testament kunnen plaatsen. Wanneer je dit verder onderzoekt, ontdek je de bijzondere bloedlijnen die door zowel het Oude als het Nieuwe Testament lopen. Wij gebruiken overigens liever de termen ‘Oude Verbond’ en ‘Nieuwe Verbond’ in plaats van ‘Oude’ en ‘Nieuwe Testament’. Door het offer van Jezus is de weg geopend voor iedereen om deel uit te maken van Zijn Koninkrijk. Die waarheid is een ongelooflijke openbaring! Inmiddels heb ik mijn plek gevonden binnen een messiaanse gemeente en maak ik deel uit van een kleine, warme huisgemeente.
Zo vond ik mijn weg naar het messiaanse geloof, en ik voel me daar helemaal thuis—als een vis in het water.