In pijn en verdriet zoek ik U 

Uitgeschakeld lig ik buiten op mijn ligbed maar ik ben blij dat ik, ook al is het een klein beetje,  buiten kan zijn in plaats van binnen op bed. Dit zijn de momenten van genieten!!!

 

Mijn levensweg is een weerspiegeling van mijn ervaringen als mens, met alle bijbehorende pieken en dalen. Het is niet mijn bedoeling om medelijden op te wekken of aandacht te zoeken. In plaats daarvan wil ik een eerlijk beeld geven van mijn leven, zowel als mens als gelovige. Ik deel mijn worstelingen, maar leg vooral de nadruk op de zegeningen van God. Voor dit alles hoef ik geen theologiestudie te hebben gevolgd; het enige wat nodig is, is mens-zijn. Ik nodig je uit om een kijkje te nemen in mijn wereld, en hoop dat de zegeningen die je daarin ontdekt, ook jouw hart mogen raken en verwarmen.

Toen ik deze pagina maakte, kon ik niet vermoeden hoe mijn levenspad verder zou verlopen. De hernia en de daaropvolgende operatie bleken slechts het begin. Twee jaar later werd bij mij huidkanker vastgesteld, wat leidde tot een operatie en bestraling. Ondanks deze tegenslagen heb ik God nooit de schuld gegeven of mijn geloof losgelaten. Zoals elk mens, heb ik geworsteld met de situatie waarin ik mij bevond. Deze innerlijke strijd heb ik vastgelegd in de gedachten en gedichten die ik in die tijd schreef, en ik hoop dat ze jou kunnen inspireren en kracht kunnen geven. Onderaan deze pagina mijn verhaal over de periode van kanker.

 

 

 

Elke dag ben ik er.
Vanaf half april lag ik noodgedwongen in bed. Een hernia en een daaropvolgende operatie lieten me geen andere keuze. Het was onmogelijk om op te staan zonder direct overspoeld te worden door zware pijn. Voor de operatie begreep ik dit nog wel; de hernia veroorzaakte een beknelde zenuw, en foto's in het ziekenhuis toonden daarnaast een stenose aan: een vernauwing in het kanaal waar de zenuwbanen doorheen lopen. De noodzaak voor een operatie was duidelijk. Gelukkig kon die, God zij dank, snel worden uitgevoerd.
Na de operatie leefde ik in de veronderstelling dat de pijn zou verdwijnen. Maar dat bleek een misvatting. De pijn in de spieren bleef aanhouden, waardoor ik de eerste zes weken niet uit bed kon komen. Tijdens deze periode kreeg ik een groter inzicht in hoe het voelt om dag in, dag uit aan bed gekluisterd te zijn. Gelukkig had ik het vooruitzicht van herstel; vanaf half april tot eind augustus bracht ik mijn dagen in bed door.

Ondanks alles heb ik mijn gedachten nooit laten overnemen door negativiteit of depressie. Herinneren jullie je de uitspraak van Bassie en Adriaan nog? "Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!" Voor mij is dat niet helemaal realistisch. Ik heb momenten van boosheid en verdriet gekend, en die emoties mochten er ook zijn. Maar op wie moest ik boos zijn? Waar moest ik verdrietig over zijn? Was dit een straf van God of de samenleving? Had ik onverantwoord geleefd en betaalde ik daar nu de prijs voor? Ik kan zulke vragen stellen, maar zelfs als ik iemand of iets de schuld geef, lost dat mijn pijn op? Neemt dat mijn machteloosheid weg?

Als mensen willen we vaak de oorzaak vinden, de schuld toewijzen. En als er niets of niemand overblijft, schrijven we het aan God toe. Maar ik geloof dat ik mezelf, mijn medemens en God tekort zou doen door een zondebok te blijven zoeken. Het is verspilde energie. Mensen die een soortgelijke situatie hebben doorgemaakt, zeggen vaak dat zo’n periode hen stilzet en tot bezinning brengt. Dat herken ik. Deze maanden gaven me de ruimte om op mijn tablet een compleet nieuwe website te bouwen voor mijn gedichten. Iets waar ik eerder nooit tijd voor had.

Ik ontdekte ook dat mijn eerdere werkritme mij gevangen hield in een sleur van tijdsdruk en prestatiedrang. Mijn ziekbed haalde mij daaruit. Het gaf me de kans om afstand te nemen van dat patroon en te beseffen dat mijn pensioen eraan komt. Waarom zou ik me nog zo druk maken? Mijn verstand wist dit al, maar mijn gevoel en emoties moesten bijna letterlijk afkicken. Zelfs nu bekruipt me soms het onterechte schuldgevoel dat ik niet thuis hoor in bed, maar op de werkvloer. Het is vreemd hoe ziek zijn soms voelt als falen.

Wat ik ook ontdekte, is dat veel mensen niet begrijpen wat een hernia of een stenose inhoudt. Ik neem het hen niet kwalijk; ik wist het zelf ook pas toen de pijn ondraaglijk werd en zelfs zware pijnstillers geen verlichting boden. Maar hoe groot de pijn ook was: ik bleef hier. Ik ben er nog.

“Ik ben er nog” betekent:
- Opstaan, de vogels horen fluiten, en beseffen dat ik mag bestaan, zelfs in mijn situatie van ziekte.
- Nog steeds dingen kunnen doen, ook al moet ik vanwege de pijn lichamelijk veel laten.
- Weten dat ik onvoorwaardelijke liefde mag ontvangen van mijn naasten. Sterker nog, dat ik waardevol genoeg ben om die liefde te verdienen.
- Genieten, ondanks de pijnen.
- Leven vanuit Gods Liefde.

Geschreven: 5 augustus 2022
(Lees onder dit artikel het vervolg)

........
Is dit voorbij? Nee, absoluut niet. Steeds weer gebeuren er wonderlijke dingen in mijn leven, en ik voel me intens gelukkig. Binnenkort ga ik met pensioen, en ik ervaar een diepe rust. Ik geniet van het leven. Het leven is écht leven geworden. Ik mag er middenin staan en voel een enorme rust en zegen. Ik word niet langer geleefd, noch probeer ik krampachtig te leven. Hoe onrustig de wereld ook is, ik LEEF! Voor deze zegen ben ik God enorm dankbaar.
Geschreven: 14 september 2022

 

 

En toen... kijk nou! Ik sta, en bijna zonder pijn!

Het wonder gebeurde kort na het opschrijven van mijn gedachten. Na de operatie had ik nog steeds veel pijn. Een fysiotherapeute vertelde me zelfs dat het waarschijnlijk een jaar zou duren voordat de pijn draaglijk zou worden. Die avond, liggend in mijn bed, bad ik tot God. Ik zei: "Heer, als ik nog een jaar in dit bed moet liggen, zal ik dat accepteren en U vragen mij bij te staan. Maar stiekem bid ik toch om genezing, zodat ik een getuigenis mag zijn op deze manier."

De volgende ochtend was mijn pijn volledig verdwenen! Binnen één nacht had God mij genezen. Het enige wat ik nog voelde, waren wat stijve spieren, maar die werden snel weer soepel door te wandelen. En kijk hier: daar sta ik nu, in een museum in Hoorn, met een oude telefoon in mijn hand! Over deze wonderbaarlijke genezing schreef ik het onderstaande gedicht.

 

U schenkt Liefde aan de gewonden.

Soms Heer, sta ik verwonderd, ik was een wrak en lag maanden lang op bed het was toch zonde.
Maar in toen kwam het geen moment in mij op om te gaan klagen, ik wist dat mijn leven waarin prestatie de hoofdrol speelde mij vast had gebonden.
En ik bouwde een site vol met teksten, die ik ooit over U mocht schrijven, soms wel de mafste en de gekste.
Ik zag Uw hand in mijn leven, die er altijd is gebleven, ook al deed ik soms stomme dingen dat hield Uw heil niet tegen
En ik merkte, “ U schenkt liefde, niet alleen aan mij, Maar ook alle gewonden.

En later in mijn diepste pijnen, bleef het rotsvast staan in mijn hart dat U nooit zal verdwijnen.
Ik gaf niemand de schuld van mijn leed, gaf niemand het boetekleed,
Alleen wist ik dat mijn prestatiedrang moest verdwijnen!
En daar was U met Uw Liefde rondom alle pijn.

Ik had gebeden, Heer U kent dit, U leed immers ook deze helse pijn,
Mag ik misschien nederig van U vragen mijn geneesheer te zijn” ?
Ook al verwachte ik het niet Heer, maar na mijn operatie, terwijl de pijn er nog was waarvan men mij zei dat deze er nog lang kon zijn.
Maar op die wonderlijke morgen ging U voor mij zorgen, alle pijn verdween in 1 nacht wie kon dat nou geloven?
U schenkt Genezing onvoorwaardelijk aan de gewonden.

En het was nog niet af, U daalde af naar mijn verleden graf, al die geestelijke pijn verdween en ik werd herboren.
Nu zelfs iedere dag sta ik op met een lach, zoveel blijdschap heb ik nog nooit eerder mogen vinden.
Ja U schenkt wonderbaarlijke genezing aan de gewonden… U

 

En dan slaat kanker toe!

Het is een ziekte waarvan je nooit verwacht dat het jou zal treffen. Maar plotseling stond het daar: onverwacht en ongenodigd.

Het begon met een kleine, onschuldige cyste boven mijn linkeroog. Aanvankelijk leek het onbeduidend, nauwelijks merkbaar of voelbaar. Een klein bultje dat langzaam groter werd, maar geen pijn of ongemak veroorzaakte. Dus liet ik het zitten. Wat geen last geeft, hoeft toch geen aandacht? Maar de cyste bleef groeien, en op een gegeven moment werd het toch storend. Dat was het moment dat ik de huisarts opzocht.

Het bezoek aan de huisarts

Mijn huisarts vond de plek lastig te behandelen en verwees me door naar een plastisch chirurg. Enkele weken later werd ik in het ziekenhuis geholpen. De chirurg vond de cyste er vreemd uitzien en besloot deze voor verder onderzoek naar de patholoog anatoom te sturen. Voor mij was het een opluchting: de vervelende cyste was weg, en ik dacht er verder niet meer over na. Totdat ik, minder dan een week later, werd gebeld door dezelfde chirurg.

De schokkende mededeling

"Meneer, ik moet u helaas vertellen dat u een zeldzame vorm van huidkanker heeft: Merkelcelcarcinoom. Deze kanker is erg agressief en we willen direct met verdere onderzoeken starten."

Wat gebeurde er? Alles in mij vroeg: "Waarom ik? Wat overkomt me nu?" Het voelde alsof er een sluipmoordenaar in mijn leven was binnengekomen, onzichtbaar en genadeloos. Mijn wereld stortte op dat moment in, alsof ik in een nachtmerrie was beland – alleen was deze nachtmerrie bittere realiteit. Hoe ga je daarmee om? 

En nu?

Mijn lichaam, dat altijd gezond leek, was nu geveld door een ziekte die me in het begin nauwelijks ziek liet voelen. Het was alsof het niet eens over mij ging. Ik vertelde anderen over mijn diagnose alsof ik sprak over iemand anders, maar langzaam begon de realiteit in te dalen. Vooral tijdens de eerste onderzoeken drong het tot me door. De emotionele achtbaan begon en werd steeds heftiger. Dit bleek een normale reactie te zijn wanneer je met zo'n ernstige ziekte wordt geconfronteerd.

Onderzoeken en onzekerheid

De eerste weken waren intens. Mijn lichaam werd van top tot teen onderzocht op mogelijke uitzaaiingen. Gelukkig bleek dat er alleen sprake was van kanker in mijn hoofd, zonder verdere verspreiding naar andere delen van mijn lichaam. Ik werd doorverwezen naar een specialistisch ziekenhuis in Amsterdam. Maar de onzekerheid bleef knagen, ondanks het vertrouwen dat ik voelde door gebed. Mijn geloof leed er niet onder. Als mijn tijd zou komen, accepteerde ik dat. Toch hoopte ik op meer tijd.

De operatie

In het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis (A.V.L./N.K.I.) ging ik door een intensieve molen van onderzoeken en voorbereidingen. De operatie was spannend en eng, vooral omdat ik niet eerder zoiets had meegemaakt. De uitleg over wat er zou gebeuren ging grotendeels langs me heen; ik wilde er gewoon doorheen, zodat het achter de rug was. De operatie duurde enkele uren, maar in mijn beleving ging het razendsnel. Op de uitslaapkamer wilde ik het liefst blijven liggen, maar helaas was dat niet toegestaan. 😀

De uitslag

Na een periode van herstel kwam de uitslag. De arts vertelde me dat er uitzaaiingen waren gevonden in mijn lymfeklieren. Een scan moest uitwijzen of er nog meer uitzaaiingen waren achtergebleven. Als dat zo was, zou een nieuwe, ingrijpendere operatie nodig zijn. Stil bad ik: "Heer, laat het niet nodig zijn." De telefonische uitslag zou nog diezelfde week volgen.

Het wonder

En toen kwam het telefoontje. De behandelend arts belde me enkele dagen later met nieuws dat me compleet overrompelde. Er was geen enkele kanker meer gevonden; ik was schoon! Volgens de arts was dit een uitzonderlijk verschijnsel, maar ik wist beter. God had ervoor gezorgd dat alles tijdens de operatie volledig was verwijderd. Geen extra operatie, geen verdere complicaties. Voor mij was dit een wonder – een bewijs van Zijn trouw en genade.

Verdere stappen

Een behandelplan werd met mij besproken. Er waren drie opties: niets doen, wat het risico op terugkeer zou vergroten; een nieuwe operatie, die gelukkig niet nodig was; of preventieve bestraling. Ik koos voor de laatste optie, om de kans op terugkeer zo klein mogelijk te maken. De bestraling zou vijf weken duren, van november tot begin december 2024.

De bestraling

In het begin had ik weinig last van de bestraling, afgezien van de ongemakken van de behandeltafel en het masker. Maar na twee weken begonnen de vervelende bijwerkingen: branderige plekken en extreme vermoeidheid. December 2024 bracht ik door met rusten en herstellen. In januari 2025 begon ik langzaam op te krabbelen en mijn energie terug te vinden.

Epiloog

Kan er een epiloog aan kanker bestaan? Menselijk gezien lijkt dat onmogelijk. Maar voor mij voelt dit als een voorlopig einde aan een zwaar hoofdstuk. Vanaf het begin heeft deze ziekte mijn gezondheid aangevallen, terwijl ik geloofde dat het mijn geest zou verzwakken. Maar mijn geloof bleef overeind. Zelfs op de donkerste momenten wist ik dat ik veilig was in de handen van Yeshua. Als mijn tijd was gekomen, zou ik rust vinden in Zijn armen. Dat besef gaf mij kracht en vrede, zelfs in de storm.

Door de gebeden van mijn broeders en zusters in geloof, en de liefdevolle steun van vrienden – gelovig of niet – voelde ik mij gedragen. Aan iedereen die mij door deze tijd heen heeft geholpen: dank jullie wel voor jullie bemoedigingen en liefde. En boven alles: "Mijn God, ik wil U verhogen. Ik prijs Uw naam, want U bent trouw. U draagt mij, zelfs wanneer ik dreig te vallen. Uw licht schijnt in mijn duisternis. Welzalig hij wiens God de Here is!"

Twee weken geleden had ik mijn eerste controle na alle behandelingen. En ik mag het nog steeds zeggen: ik ben kankervrij! Welzalig hij wiens God de Here is!

En deze controles gaan nog steeds verder.