Verstild keek ik op, want in de wereld van abstracte dichtkunst vermeed ik beeldspraak zoveel mogelijk. De wereld kent immers al genoeg vaagheden. "Dansen door de wolken" leek mij daarom niet passend in een tekst. En toch is het zover gekomen. Hoe kan dat? Ik schreef deze tekst als een voorloper van vele soortgelijke teksten, al ging dat in het begin niet zonder innerlijke strijd. Maar gaandeweg begon ik de kracht van beeldspraak te begrijpen. Het "dansen door de wolken" en daar intens van genieten symboliseert dat ik mag zijn waar God is, en mij mag koesteren in Zijn warme licht. Dat gevoel – volledig los zijn van de wereld – laat zich niet in gewone woorden vatten, maar wel in een gelijkenis. Dat is precies wat hier gebeurt.